اشعار

الا ای عاشقان مـژده به مکه یار می‌آید            دل عـالـم به شدت مـی‌تـپـد دلدار می‌آید
می‌آید آنکه در انجیل و تورات است اوصافش            بـرای دیـن پـایـانیّ حـق مـعـمـار می‌آید

به دنـیـا کـودکی از دامن بنت وهـب آید            عرب را روشنی بخشی به شام تار می‌آید
می‌آید آنکه پایان بخش شرک وکفر می‌گردد            برای حـق پرستی نـقـطـۀ پرگـار می‌آید
ملائک شادمانند وبه هم تبریک می‌گویند            حـبـیب بی‌مـثـال حـضـرت دادار می‌آید
محمد نام او شد  در زمین وآسمان محمود            امـیـن مـکّـیـان و احـمـد مـخـتـار می‌آید
بود عـبدالمطلّب میـزبان مکّـیان امروز            به یمن سبط زیبایی که مه رخسار می‌آید
رسولان خدا در جنّت الاعلی مسرورند            که بر جیش نبوّت آخرین سردار می‌آید
ولی الله اعـظم باشد و شاهـنـشه لـولاک            الا ای بی‌پـناهـان بهـرتان زنهـار می‌آید
ز بعـد جـدّ و بـابـایش ابـوطالب ولیِّ او            مـربّی و عــزیـز حـیـدر کــرار مـی‌آیـد
شکوفا می‌شود زیبا گلی در خاک لم یزرع            کویر مُرده با این گل چنان گلزار می‌آید
چوآمد سرنگون بتها شده، آتشکده خاموش            کسی که می‌کند با ظالمین پیکـار می‌آید
به کفر وشرک برگو جایشان دیگر به دنیا نیست            کسی که می‌زند بر اسبشان افسار می‌آید
به مردم عرضه دارد مصطفی خُلق عظیمش را            به کـالای مـحـبت بـر سـر بـازار می‌آید
عرب را قلب تیره گشته و زنگار بگرفته            کسی که می‌زداید از دلش زنگار می‌آید
کسی آید که اسلامـش فرا گـیرد دنـیا را            رســول آخــریـن و سـیّـد ابـرار مـی‌آیـد
بود میلاد او بر مسلمین روز دل افروزی            که جام دل در آن با شادی سرشار می‌آید
خوشا در روز میلادش کنار گنبد خضرا            کنار حضرت صاحب که در اظهار می‌آید

مـعــادلات نــگــاه مــرا بـه‌هـم ‌زده‌ای            از آن‌ زمان که دراین کوچه‌ها قدم زده‌ای!

کشیده‌ایم به سلـمان و سیـنه‌چاک توأیم            چه پرچـمی به دل امت عـجـم زده‌ای!

تبسّمی کـن‌ و‌ کـفّـار را مـسـلـمـان کن            بخـنـد! ای که امـیـد گـدای غـم‌زده‌ای!

کسی نـبــودم و حـالا مـؤذّنت شــده‌ام!            مـرا ز قــافـلـۀ بـی‌کـسـان قــلـم‌ زده‌ای

علی امـام‌ من است و مـنم غـلام علی!            تو سرنوشت مرا در نجف رقم‌ زده‌ای

من از مـدیـنـه تـو سـمـت کـوفه آمده‌ام
به امـر تـوسـت در خـانـۀ عـلی زده‌ام

نسیـم صبـح پـریـشـان گـیـسـوانت شـد            ز راه آمـدی و عـیـد عــاشـقـانـت‌ شـد

بساط بت‌کـده‌هـا را به‌هـم ‌زدی دیـگـر            شکـاف کـنـگـره‌هـا تـا ابـد نـشانت شد

شـنـیـد آمــنـه ذکـر عـلـی عـلـی تـو را            شنید و عـاشـق ذکـر خوش زبانت شد

حلیمه از چه بـرای تو حـرز می‌آورد؟            که جـبـرئـیـل ز اول نـگـاهـبـانـت شـد

تو بهتر از همه از عرش سر درآوردی            و زیـر چـادر صـدیـقـه آسـمـانـت شـد

بگو پیـمـبری‌ات از کـرامت زهراست
جواز رفـتن مـعـراج دعوت زهراست

نبوتی که تو داری عجب ولایتی است!            رسول اکرم ما بر علی چه غیرتی‌است!

بدون غـسل زیـارت نرو به دیـدارش!            شب نگـاه به زهـرا شب زیارتی است

سلام کن به در خانه‌اش چنان هر روز            به چوبه چوبه این در یقین کرامتی است

نماز و روزه و حج و زکات دین خوب است            ولی‌ ولایت حـیدر چـقدر قـیمتی است!

علی و فـاطـمـه و بـچـه‌هـا کـنار توأند            دوباره زیر عبایت عجب قیامتی است

سخن‌ بگـو که حـدیث کـسای ما بشـود
ز برکـتـش هـمه حاجات ما روا بشود

ازین به بعـد کـنـار عـلـی قـرار بگـیر            کنار قـامت طـوبـاش سـایه‌سـار بگـیر

هزار لشگـر جنگی به پای حـیدر هیچ            علی یکی‌ست تو او را ولی هزار بگیر

همان زمان که صحابه فراری از جنگند            مدد ز هوهوی شمشـیر ذولفـقـار بگیر

اگر که قلعه درش وا نشد فدای سرت!            بیا و حـضـرت کـرار را بکار بگـیـر!

علی علی کن‌ و راحت برو به او ادنی            به قصد قربِ خودت ذکر بی‌شمار بگیر

اطاله سـود نـدارد مـرا! سـخـن کـوتـاه
بگو به هر چه حـرامـی عـلـی ولی‌الله!

سلام حضرت صادق به ما کرامت کن            برای ما ز مقـامـات گریه صحبت کن

من‌ آمـدم بـروم در تـنـورتان رخصت            شرار آتـش آن را بــیــا و جــنّـت کـن

بگـو که گـریه کن جدّ تو برادر توست            کمی‌ بـرای هـمه شرح‌ این روایت کن

خبر رسیده به ما خانه‌ات حسینیه است            محبتی کن و مارا به روضه دعوت کن

کنون که آمده مکـفـوف دست‌بوسی‌تان            به گریه بر شه لب تشنگان عبادت کن

به سیـنه‌ات بزن و یاد سم مرکب باش
به یـاد چـادر خاکی عـمّـه زیـنب باش

می بـنـوش از پـیـالۀ تـوحـیـد            سـجـده‌ای کن حـوالـۀ توحـیـد

مـی‌رسـد از سـلالـۀ تــوحـیـد            آنکه در عرش احمدش خوانند

در زمین هم محـمدش خوانند

آمــــنـــه مـــاهـــتـــاب آورده            گــوهــری نــاب‌ِ نــاب آورده

طــفــل نــه، آفـــتـــاب آورده            هدیه‌ای از خداست این کودک

خـاتـم‌الانـبـیـاست این کـودک

مــعـــنــی لــفــظ آبـــرو آمــد            صـاحـب تــاج تُـنــفـِقـوا آمــد

طـاق کـسـری بـلـرز؛ او آمـد            تیری از او به چشم شیطان رفت

ابـرهه زیر سنگ باران رفت

او امین خـدا‌ و مـخـلوق است            از وجودش وجود مرزوق است

تـشنه کام زلالش عـیّوق است            غـضـب او حـمـیـم مـی‌سـازد

یک‌ نـگـاهـش کـلـیم می‌سازد

کـعـبه حـرمت گرفت با احمد            دیـن اصالت گـرفـت با احـمد

وحـی قـوت گـرفـت با احـمـد            پیکر شرع را نـبی جان است

کـلـمـاتـش تـمـام قــرآن اسـت

مجلس‌آراست همچو گل اخلاق            بین خلق و خداست پل اخلاق

مـصـطـفـای مـکـارم‌الاخـلاق            عـلّت بعـثـتش همین بوده‌است

صادق‌الوعده و امین بوده‌است

مکـتـب مصطفی، ابـوذر‌سـاز            حُبّ زهراش، حوض‌کوثرساز

بی‌تعارف، نبی‌ست حیدرساز            بی مـحـمـد اگـر وجـود نـبـود

بـی عـلـی هـم نـبـی نبود نبود

احـمـد و حـیـدرنـد یک ریشه            ذوب وحـدانـیـت خــدا‌پــیـشـه

جرعه نوش‌اند از یک اندیشه            عـبد حـقّـنـد و مست فاطمه‌اند

هر ‌دو ممنون دست فاطمه‌اند

دسـت زهــرا کـمــال پــروده            چـشـمـه‌سـاری زلال پـرورده

یـــازده بــی‌مــثــال پـــرورده            کار زهراست عزتی گر هست

دین و قرآن و عترتی گر هست

سحـر مکّـه صفـای دگـری پـیـدا کرد            نـالـۀ سوخـتـه دل‌ها، اثـری پـیـدا کرد
کعبه می‌خواست که دل را ز بتان پاک کند            دید فرزند خـلـیل و جگـری پیـدا کرد

بـه تــمـنـای لـبـان پــسـر اسـمــاعـیـل            زمزم از شوق، عجب چشم تری پیدا کرد

نور توحید پس از غیبت طولانی خویش            در حرم فرصت هر جلوه‌گری پیدا کرد
سالیانی خـبر از حضرت جبریل نبود            مصطفی آمد و او بال و پری پیدا کرد
از قــدوم پــسـر آمـنــه و عــبــدالـلــه            امّت پاک سرشـتان، پـدری پـیـدا کرد
خاتم از راه رسید و شجر هر چه رُسُل            تازه بر بار نشست و ثـمری پیدا کرد

مـا هـدایت شـدۀ نـور رسـول الـلـهـیـم
ریــزه خـوار کـرم زادۀ عـبـدالـلـهـیـم

بی‌وجود تو بشر بی‌سر و سامان می‌شد            همه جا نور خدا مخفی و پنهان می‌شد
بـی‌وجـود تـو کـجـا در هـمـۀ امـت‌هـا            نام این قـوم مـزیّن به مسـلـمان می‌شد
تا که از قـوم دگـر حرف میـان می‌آید            تکـیـۀ بـازوی تو شانۀ سـلـمان می‌شد
تو دعا کردی و ما شیعـۀ مولا گـشتیم            از همان روز، دلت گرم به ایران می‌شد
رخصتی می‌دهی ای سرور زیبا رویان            گویم از چه رخ تو قاتل هر جان می‌شد
با تبـسم به لب غـنچـۀ تو گـل می‌کرد            گیسوی حور، به یکباره پریشان می‌شد
علت این بود که در روی ملـیحانۀ تو            قـدری دنـدان ثـنـایـات نـمایـان می‌شد

ذکر تسبـیح تو آهنگ بیان ملک است
شکل ترکیب رخ تو نمک اندر نمک است

بـی‌دم قـدسی تـو مُـرده‌ای احـیـا نشود            پـسـر مـریـم قـدّیـسـه، مـسیـحـا نـشود
پشت موسی به تو و حضرت مولا گرم است            ورنـه بـی‌اذن شـما وارد دریـا نـشـود
گر زلیخا رخ زیبای تو بیند در خواب            پـای دلـداگـی یــوسـفـی رسـوا نـشـود
همه از رحمت تو حرف میان آوردند            از چه رو علت هر خشم تو افشا نشود
غضبت رمز «اشدّاء علی الکفّار» است            لشگـر کـفـر حریف تو به هیجـا نشود
با دعای تو علی صاحب تیغ دو سر است            بی رضایت گره از ابروی او وا نشود
جز به پیش غضب چشم تو در وقت نبرد            کـمـر تـیـغ عــلـمـدار احـد، تـا نـشـود

تو ز نـور احـدی، اشـرف مخـلـوقاتی
پـدر فــاطـمـه‌ای، تــاج سـر ســاداتـی

تو کریمی و کریمان همه از نسل توأند            سائلان بین، گـذر یـار بلافـصل توأند
هر که ابتر به تو گفته رحمش ناپاک است            همۀ خلق خـدا ریـزه‌خـور نـسل توأند
آن کسانی که نـدارند به دل حُـبّ علی            در عمل امت ملعون شده و رذل توأند
زدن فـاطـمه بر اهـل یقـیـن ثابت کرد            این اراذل پـی آتـش زدن اصل تـوأنـد
چون تمسّک به علی شرط شفاعت باشد            شیعیان در صف محشر همگی وصل توأند
چه کسی گفته اباالفضل ز اولاد تو نیست؟            ثـلث سادات ز اولاد اباالـفـضل تـوأند
بعد محسن که دل فـاطمه حساس شده            پـسـر سـوم زهـرای تـو، عـبّـاس شده

مکـتـب قـدسی تـو نـور حـقـایـق دارد
چـارده مصحف تابـنـده و ناطـق دارد
دشـمن کـور دل تو ز کجـا می‌دانست            راه تـابـنـدۀ تو حـضرت صـادق دارد
ظاهراً خاک حریمش شده با خاک یکی            باطـناً او حـرمـی در دل عـاشق دارد
روزی بـنـدگی مـا هـمه دست آقـاست            در عـمل او صفت کـامـل رازق دارد
سال‌ها می‌گـذرد، سرخی خاک یـثرب            اثــر خـــون تـن زخــم شـقــایـق دارد
گر که گـوش دل ما بـاز شود این ایام            صحـبت از تـوطـئۀ چـند مـنافـق دارد

زود شهر نـبی از مـادر ما خسته شده
باورم نیست که دستان علی بسته شده

می‌وزد در سینه‌ها عطر گـلستان شما            می‌دمد نور خـدا از عمق چشمان شما

نوبهـاری در دل ماه ربیع الاوّل است            خنده زد گل در حضور روی خندان شما

یا رسول الله گـفـتم پَـر گرفـتـم تا خـدا            شد مدینه مقـصد این عبد حـیران شما

اوج معراج دل ما گنبد خضرای توست            می‌درخـشد آفـتاب از صبح تابان شما

هر دلی که دور شد از تو کویری می‌شود            تـشـنـه‌ام تا که بـبـارد بـاز بـاران شما

هر کسی مهجور ماند از آیه‌های بندگی            زود آدم می‌شـود با صوت قـرآن شما

حلم و تقوا و جهاد نفس و ایمان با عمل            قطره‌ای از شرح اقیانوس برهان شما

بارها گـفتی که جان من فـدای فاطمه            جان عالم گردد آقاجان به قـربان شما

عاشـقی ایـرانی‌ام از شیـعـیان حـیدرم            پـیـرو سلـمانم و عـمری مسلـمان شما

امتـداد نـور تو در صادق آل عـباست            در مسیر جعفریم از لطف و احسان شما

حاجت ما را به دست شاه مشهد داده‌ای            خاکـبـوس بچـه‌های توست ایران شما

حال و روزم نیست خوب اما مداوا می‌شوم            تا که زانو می‌زنم در نزد خوبان شما

این شب عیدی تفضّل کن برات کربلا            کاش می‌شد در حرم باشم به فرمان شما

منتظر هستیم تا مهدی بیـاید از حجاز            غـرق آرامش شود قـلب پـریشان شما

قـلـم به دست گـرفـتـم دوبـاره بـنـویسم            نـهـاد عـشـق شـدم تا گـزاره بـنـویـسـم
حـروف شـمسی خود با سـتاره بنویسم            توان گـرفته‌ام از یک عـصاره بنویسم

عصاره‌ای که رسید و زمین به آب رسید

عصاره‌ای که چکید و شراب ناب رسید

در آن زمان که بشر محو بت‌پرستی بود            تمام فرصتشان صرف عیش و مستی بود
بقـای نسل به ‌تـدریج رو به پـستی بود            بنـای بت کـده‌ها حُکـم چـیـره‌دستی بود
تـمام نـور رسید و جهـان چـراغان شد
رسید و یک‌شبه یک طایفه مسلمان شد

به‌ گـوش بـاش خـداونـدگـار گـمـراهی            رسیـده ‌است سحـر در پـسِ شبِ واهی
وزیـده است نـسـیم خـوش سحـر گاهی            به سوی چـاهِ عـدم تا ابـد بـشـو راهـی
خبر رسیده که موسی به نیل آمده است
خـبـر رسیـده دوبـاره خـلـیل آمده است

خدا به خلقـت زیـبای خود نـمک پاشید            به خـلـق جـاذبۀ روی عـشق مـی‌نـازید
خجـالـت از نَـفَـس سـرد مـاه می‌بـارید            به پشت ابـر تکامل روانه شد خورشید
خـدا به چهـرۀ او دین راستـین می‌گفت
به آفـریـنـش خود، بـاز آفـرین می‌گفت

بـه ســردی نَـفَـس آدمـی حــرارت داد            زمین خشکِ هـوس‌باز را طراوت داد
به ذات گـمـشدۀ عـاشـقـی کـرامـت داد            به مـادّیّـت ایـن خـاک، مـعــنـویّـت داد
برای کسب شـرابش زمین سبـو می‌شد
جهان به یُمن قدم‌هاش، زیر و رو می‌شد

دو قطره اشک محمد، دوسال باران بود            رسول می‌شود از بس به فکر انسان بود
شکست خوردۀ این روزگار، شیطان بود            و جبرئیل زِ عرش خدا رجزخوان بود :
دوباره بر همه حجّـت، تمام خواهد شد
چرا که حضرت احمد، امام خواهد شد

به نام قـبـلۀ شـاه نجـف، به نام نـبـی            مـنـم غـلام عـلـی و مـنم غـلام نـبی

علی و فاطمه، داماد و دخترش هستند            چه بیـش ازین بنویـسیم از مقام نبی

نوشته‌اند سخن گفته در شب معراج            خـدا به لهجۀ حـیدر، به احـترام نبی

به آنکه تهمت هَذیان به او زده لعنت            همیشه وحی گره خورده با کلام نبی

بگو به دشمن حـیدر، خدا خدا نکـند            علی علی ست مناجات صبح و شام نبی

بـگــو کـه اشـهــد انَّ عـــلـی ولــی الله
بگیر هر چه که می‌خواهی از رسول الله

سلام حضرتِ از درک ما، فراترها            ســلام ســایــۀ بــالا ســر ابــوذرهـا
به جز تو نیست کسی در جهان علی پرور            به جز تو نیست کسی سید پیـمـبرها
تو با عـلی و خـدیجه قـیامـتی کردید            که نیست تا ابـدالـدهر، کار لشکرها
جـماعـتی که هـمه دشمنان هم بودند            شـدند با هـنـرت خـواهر و برادرها
هنوز هم که هنوز است نام فاطمه‌ات            نـشانده لـرزه به جـان تـمـام ابـتـرها

بزرگ و کوچک نسلت همیشه سلطانند
غــلام خـانـۀ ایـن قــوم، تـاجــدارانـنـد

تو نور عـالـم امکان، تو مـاه تابـانی            تو قبله‌ای، تو مرادی، تو جان جانانی
تو با وفـا، تو خـدای مـکـارم اخلاق            تـو قـبـلـه گـاهِ تــمـام مـهـربــانــانـی
به آشنا، به غریبه، به کافر و مؤمن            رسیده بخشش و لطفت، تو مثل بارانی
تو آن شهـنـشهِ خاکیِ روزگاری که            نه حاجـبی به سرایت بُوَد نه دربانی
بزرگواری و کارَت عطای بی منت            غـم دل هـمگـان را نگـفـته مـی‌دانی

به یُـمنِ مَـقـدم تـو بـتـکـده، مُـصـلا شد
زمین ز خواب زمستانی ِخودش پا شد

جهان برای همیشه است، آرزومندت            شده هواییِ شصت و سه سال لبخندت
چه ساده عاشق خود کرده‌ای دو عالم را            یـگـانه‌ای و زمـانـه، نـدیـده مانـندت
قسم به جانِ که از اهل آسمان و زمین            به جز تو خورده به قرآن خود، خداوندت؟
خـدا ز دامن تو دست من جدا نکـند            خدا رهـام نگـرداند هـرگز از بندت
هزار شکر که مدیون صادقت هستم            ره نجـات به من یـاد داده فـرزنـدت

همان که خواسته‌ای شد، مسیر عاشقی‌ام
هـزار شـکـر خـدا را امـام صــادقـی‌ام

همیشه بر سر این سفره میهمان هستم            همیشه شامل این لطف بی‌کران هستم
نه دلبـری‌ست مرا جز نوادگان شما            نه جیره خوار و فدائی این و آن هستم
بگو چه بهتر ازین خواهم از تو من دیگر            به زیر سایۀ زهـرای مهـربان هستم
شنـیـده‌ام که تـویی عاشق حسیـنی‌ها            منم همان که رفـیق حسیـنـتان هستم
به جان فـاطـمه آقا بـیا و کـاری کن            شوم شهـید ِحسین ِتو تا جـوان هستم

درین زمانه که دلسوز و تکیه گاهی نیست
به جز حسین مرا ملجا و پـناهی نیست

حق رسیده است بگوئید که باطل برود            عـلـم آمد که هـمی زاهـد جاهـل برود

وحدت از بارقه‌اش، جلـوۀ دیگر دارد            آمـد او تـفـرقـه از بـیـن قـبـایـل بـرود

رحمت حق به زمین آمده تا جلـوۀ او            بـه درِ خـانـۀ هـر سـائـل قـابـل بـرود

هرکه دیده ست رخش را به تعجب گفتا            حقش این است که با دیدن او، دل برود

اصلا او خلق شده تاکه ز یمن قـدمش            ز جهان ظلمت و خواری و رذائل برود

چون که اوهست گل سرسبد موجودات            به هـوای رخِ او لـیـلـی عـاقـل بـرود

بت پرستان همه مبهوت محمّد شده‌اند            بی‌سبب نیست که نامش به محافل برود

هرکجا می‌نگرم نور رخش جلوه‌گر است            هر کجـا نـام وی آمد ز همه دل برود

کـشتی شرک و نقـاق و همۀ پـستی‌ها            بـا تـجـلّـی گـل آمــنــه در گــل بـرود

عابد از آمدنش مست و غزلخوان شده است            زورق طبع وی از یم به سواحل برود

هر کس گرفـته غـیر تو مـأوای دیگر            خـیـری نـدیـده از گـدایـی‌هـای دیگـر

من روزی‌ام را از تو بی منّت گرفـتم            منّت فـراوان است در هر جای دیگر

یک پای من رفته است امشب سمت مکّه            سمت نجـف رفته است اما پای دیگر

تو با علی یعنی دوتن در بین یک روح            شیـعـه نـدارد جـز شـما بـابـای دیگـر

وقت ولادت نیست، هنگام ظهور است            دنـیا مـی‌آیـی تو ز یک دنـیـای دیگـر

حـالا که رفـتـم تـا عـلـی و تا مـحـمـد

بـایـد بـگـویـم یـا عــلـی و یـا مـحـمـد

نور تو خـیلی قـبل از آدم معـتـبر بود            از تو چه در انجیل و چه تورات اثر بود

دنـبـال تـو بــودنـد احــبــار یــهــودی            قلب کشـیشان از ظهـورت با خبر بود

هـر روز عـبـدالله را تـهــدیـد کـردنـد            هر روز عـبدالمـطلب تحت نظـر بود

تو آمدی ایوان کسری هم ترک خورد            آثـار ربـانـیّـت هـر جـا جـلـوه‌گـر بود

آتـشکـده یکـباره اصلاً ریخـت بـر هم            خاموش شد هر مشعلی که شعله‌ور بود

شب کافی است ای مکه! دیگر ماه آمد

الــلـه اکــبــر کــه رســول الـلـه آمــد

اُمّـی شـدی، ‌اُمُّ الـقــرا شـد زادگـاهـت            پیغـمـبران را زنـده کرده روی ماهت

خیلی دعـا کردی برایش جای نفـرین            حتی همان که خار می‌ریزد به راهت

این امّت تو تا قـیامت رو سفـیـد است            از بـرکـت صوت اذان‌گـوی سـیاهـت

بـوی عــلـی را مـی‌دهـی آقـای مـکـه            وقـتـی شده دیـگـر ابـوطـالـب پـناهت

دلخوش به اصحابت نشو که در خطرها            تـنـهـا عـلـی مـی‌مـانـد آقا در سپـاهت

لعنت بر آنکه با جسارت حرف می‌زد

هرکس ز کفر والـدینت حـرف می‌زد

شکوه نکن از غربتت، لشگر که داری            در غـزوه‌هایت ضربۀ آخـر که داری

اصلاً بیـاید چـند تا مـرحـب به مـیدان            فـرقی نـدارد، فـاتـح خـیـبـر که داری

گیرم که اصلاً عبدوَد رد شد ز خندق            آسوده باش آقای من! حـیدر که داری

به طعـنه‌های این و آن بی‌اعـتـنا باش            بگذر از ین بدبخت‌ها! کوثر که داری

آنکس که خیر و برکت دنیاست زهراست

سِّر وجود این جهان زهراست، زهراست

ای صــادق آل عـلـی در بـیـکـران‌هـا            یـادی بکـن قـدری هم از ما ناتـوان‌ها

بـار سـفـر بـرداشـتـی از دوش مـردم            ای نـاشـنـاس مـهــربـانِ کــاروان‌هــا

جـارو کـشـت اعـجـاز ابـراهـیـم دارد            در دست‌های توست این کون و مکان‌ها

درک مـقـامت کار امـثال زُراره ست            کی راه دارد در حـریمت این گمان‌ها

پـرچـم سـیـاه روضه بر دیـوار داری            تو روضه‌خوانی بر تمام روضه‌خوان‌ها

روضه بخـوان از آفـتاب بـین گـودال

از حجّـت اللهی که افـتادست بـی‌حـال

آفرینش، رنگ و بوی یاس و عنبر می دهد      حضرت حق، بر دل جبریل دلبــر می دهد

بیت "عبــــدالله" شد دریایی از لطف خـــدا      کودکی، با خنده‌اش،جان را به مادر می دهد

این سعادت را خدا مخصوص "عبدالله" کرد      بر وجــود پـاک او نـور "پیـمبــر" می دهد

طاق کســــری با قــدوم او ترک بــرداشته      این ولادت بر زمین الطاف دیگــر می دهد

آمده جــبریـل از بالا به جـــای عـــرشیـان      بوسه بــردستان و پاهـایش مکــرر می دهد

ایـــن پـسـر را اشــرف اولاد آدم کـرده‌انــد      پس به او ذریـه‌ای پـاک و مـطهـر می دهد

تا بــگنجاند امامــت را میـــــــان نســـل او     بر وجودش حضرت زهـرای اطهر می دهد

کوری چـــشم تمام دشــــمنان ، بر دیــن او     تکـیه گـاه محـکـمی مانند "حیـــدر" می دهد

هــــرکه ایمان آورد بر جانشینش مرتـضی      روز محشر بر لبش جامی ز کوثر می دهد

مـــدح مــولایم محمـد ختــم شد با نام عشق     مزد کارم را "نبی" در روز محـشر می دهد

از این مولود فرُّخ پی هزارو چارصد سال است         زمین دور خودش می‌گردد و بسیار خوشحال است

فقط این جمله در تائید میلاد نبی کافی ست         که شیطان از نزولش تا همیشه ناخوش احوال است

زمیـن و آسمان مکه طوری نـور بارانـند         که دیدار دوتاشان هم تماشا هست هم فال است

پریشان کرده ایران را به وقت آمدن این طفل         که خاموشی و خشکیدن دراین اجلال،اقبال است

محمـد یا امین یا مصطفی یا احمد و محمود         من اَر گنگم جهان هم در بیان او کر و لال است

به پایش ریختنـد از نورها آن قدر از بالا         که سینه ریز خورشید این وسط ناچیز ْمثقال است

نگهبان دارد اسمش از پس و از پیش حتی او         برایش حضرت از پیش است و صَلّوا هم به دنبال است

جهان را می‌زند برهم چنین اسمی که پایانش         به علم جَفْر، دست میم روی شانۀ دال است

به رخ در جاذبه لب دارد و در دافعه لَن را         که پایین لبش نقطه ست و بالای لبش خال است

اگـرچه نیـسـتم مثل قَــرَن گـرم اویس اما         دلم از عشق تو مثل فلسطین است اشغال است

اگر امروز آغـاز است بر دین خـدا با تو         غدیر خم ولیکن روز اتمام است و اکمال است

تَرَک برداشت ایوان مدائن پیش تو یعـنی         که ایوان نجف بر مشکلات شیعه حلّال است

هم اکنون مستم و این شعر تا روز جزا مست است         ملاک سنجش افراد، قطعا سنجش حال است

به پایان آمـــد این ابیات اما خوب می‌دانم         هنوز این شعر در وصف محمد میوۀ کال است

ز رأفت باگدایانـش چنان گرم است رفـتارش    که فرق شاه ومسکین را نمی یابـی به دربارش

به لطـف بودنـش با ما حـسابـی از ازل دارد    که تامـحشــرهمـه هستیـم هستــی را بدهکارش

هم اونوح است وابراهیم وهم موسی وهم عیسی     عجب کایـن چارتـن را نیست یارایی تکرارش

شکـسته نفسی‌اش ازلفظ (انّي مثلُــكُم ) یعنـی      بخوانش عبـد واز معبـودهــم کمتــر مپندارش

مگو معراج فیـض مختص اوشد که ازرویی      خــدا درعـرش نائل آمده برفيــض ديــــدارش

به تشریف جنابش عرشیان گم کرده دست وپا      که چون مجــلس بـیارایند تا باشد ســـزاوارش

چنــان آیینه ساز آیینه‌ اش را داده صـیقل که      دم روح القدس ترسم شود اسبـــــاب زنگارش

به کعبـه برنمی‌ تابد بتی دیگربه غیراز خود      بت رعنــــا ســرشتـی که مســلمانند کـــفارش

شکــوه دولـتش پیــدا دراحـوال قریــشـی که      سپاه مــوریانه چــون به هم پیچیده طــومارش

تصرف گـرکند درنفـس مــوجودات می بینی       بناکرده است ســدی عنـکبوت ازرشتـه تارش

به جای حضرتش چون شیر،خوابیده است عین الله         چــه غم ازدشمنان دارد چو باشد حق نـگه دارش

به مصرحسن اگریکدم نقاب ازچهره برگیرد      شودماهی چو یوسف جنس مرجوعی بازارش

به آتــش می‌کشد خــود را خــلیل الله اگر داند      صبا خاکـسترش را می‌ برد درسیـرگلــزارش

مـحمّد جــلوه دارحيّ سـرمـد، سیـد بــطحــاء      که جن وانس واهل آسمــان خوانـند مختــارش

نیـابی عمـرجـاویدان مگر از تیـــغ ابـرویش       شفــا را درنــمی یابی مــگردرچــشم بیمارش

عتابش سخت عالمسوز خواهد بود بی تردید       که باشـد عــالمی تحت الشعـاع مهررخسارش

من از اوصاف جنات النعیم این دستگیرم شد      که بوده حسن گندمـگون وی الگوی مـعمارش

قیاس رحمتش با ظرف اقیانوس ممکن نیست      کسی که هست کوثرچشمه‌ای ازفیض سرشارش

مودت پیشه کن گرکه رضای خاطرش خواهی       مشو غـافل (تراب) از خاکبوس آل اطهـارش

از این مولود فرُّخ پی هزارو چارصد سال است        زمین دور خودش می‌گردد و بسیار خوشحال است

فقـط این جمله در تایید میلاد نبی کافی ست        که شیطان از نزولش تا همیشه ناخوش احوال است

زمیـن و آسـمان مــکه طـوری نـور بارانند        که دیدار دوتاشان هم تماشا هست هم فال است

پریشان کرده ایران رابه وقت آمدن این طفل       که خاموشی و خشکیدن دراین اجلال، اقبال است

محمـد یا امین یا مصطفی یا احمد و محمود        من اَر گنگم جهان هم در بیان او کر و لال است

به پایش ریختنــد از نـورها آن قـدر از بالا        که سینه ریز خورشید این وسط ناچیز ْمثقال است

نگهبان دارد اسمش از پس و از پیش حتی او        برایش حضرت از پیش است و صَلّوا هم به دنبال است

جهان را می‌زند برهم چنین اسمی که پایانش        به عـلم جَـفْـر، دست میم روی شانۀ دال است

به رخ در جاذبه لب دارد و در دافعه لَن را       که پایین لبش نقطه ست و بالای لبش خال است

اگـرچـه نیـسـتم مـثـل قَــرَن گـرم اویـس اما        دلم از عشق تو مثل فلسطین است اشغال است

اگـر امـروز آغـاز اسـت بر دین خـدا با تو        غدیر خم ولیکن روز اتمام است و اکمال است

تَرَک بـرداشت ایـوان مـدائن پیـش تو یعنـی        که ایوان نجف بر مشکلات شیعه حلّال است

هم اکنون مستم و این شعر تا روز جزا مست است        ملاک سنجش افراد، قطعا سنجش حـال است

به پـایـان آمـد این ابـیـات اما خـوب می‌دانم        هنوز این شعر در وصف محمد میوۀ کال است

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پنجـۀ تـقـدیرت

هم پای رُسُل بسته در حلقۀ زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت

پاکان دو عـالم پـاک از آیۀ تطهـیـرت            حُسن ازلی پیدا بر خَـلق ز تصویرت

در روی تو می‌بینم مهر رُخ سرمد را

در وصف تو می‌خوانم ماکان محمد را

خورشید اگر وام از رخسار تو نستاند            تا حشر ز بی‌نـوری بر کـام افـق ماند

جبرئیل امین خود را محتاج تو می‌داند            بر خیل ملک دائم اوصاف تو را خواند

حق عالم خـلـقت را برگرد تو گرداند            حیدر دُر مدح از لب بر پای تو افشاند

با آن که بود مولا مخلـوق دو عالم را

فرمود که من عـبدم پـیغـمـبر اکرم را

ای روح قدس را بال از طایر اقـبالت            آیات کتاب الله در حسن و خط و خالت

این هـفت فلک خشتی از پایه اجلالت            خادم شده جبریلت سائل شده میکـالت

حوران جهان یک یک مرغان سبک بالت            شیطان طمعِ رحمت دارد ز تو و آلت

احسان ز کف بارد، رحمت ز دمت خیزد

روح از نفست جوشد فیض از سخنت ریزد

بر خیل رسل بودی ز آغـاز پیمبر تو            قـرآن و نـبـوت را اول تو و آخـر تـو

میـنای ولایت را سـاقی تو سـاغـر تو            قانون نبـوت را قـاضی تو و داور تو

خوبان دو عالم را مولا تو و سرور تو            مـا ذره ناچـیـز و خـورشید مـنـوّر تو

ای در همه جا با ما از خویش مران ما را

چون ذره جدا گردد از مهر جهان آرا

تو مشعـل ایـمـانی تو بـاغ گـل دیـنـی            تو جـلوه آغازی تو فـیض نخـستـیـنی

تـو آیـنـۀ حـقـی تـو صـاحـب آئـیـنــی            تو رهبر امکـانی تو لـنگـر تـمـکـینی

دارنــدۀ و الــیـلـی آرنــدۀ و الـتّــیـنـی            مـدثّـر و مـزمّـل طـاهـائی و یـاسیـنی

تو باغی و زهرا گل تو شهری و حیدر در

زهرا تو و تو زهرا حیدر تو و تو حیدر

طوفان شده رام نوح از یـمن ولای تو            بشکافته دریا را موسی به عـصای تو

بر چرخ چهارم شد عیسی به هوای تو            از چاه برون آمد یـوسف به دعـای تو

داود زبـورش را خـوانـده به نوای تو            یونس به دل مـاهی مشغـول ثـنـای تو

داور به تو می‌بالد قرآن به تو می‌نازد

زهرا به تو دل داده حیدر به تو جان بازد

ای گرگ ز صحراها آورده سلامت را            ای شیر ژیان برده بر دوش غلامت را

دشمن همه جا دیـده احسان مدامت را            جـبریل ثـنـا گـوید مـرغ لب بـامت را

قـرآن به جـبین بسته زیـبائی نامت را            لبخند زنان کـوثر بوسد لب جـامت را

ای ملک رسل کوته از اوج جـلال تو

گـلبوسه صد یـوسف بر روی بلال تو

ای خیل رسل را دست بر دامن آل تو            ای چـار کـتاب الله اوصاف کـمـال تو

سیل همه رحمت ها جاری ز جبال تو            با وحی کند پـرواز کعـراج خـیـال تو

مخلوق نه بل خـالق مشتاق جـمـال تو            ره بسته شود بر صبح بی صوت بلال تو

فـرمـانــدۀ افـلاکـی مــاه کـرۀ خـاکـی

چون ذات خدا پاکی ممدوح به لولاکی

ای پرچـم توحـیـدت بر شانه نه طارم            ای خیل نبـیـین را هم اول و هم خـاتم

خـار تو گـل عـالـم خـاک تـو گـل آدم            هم لرزه ز میـلادت افتاده به کـاخ جم

لرزان چو تن کسری ایـوان مدائن هم            برخیز و بزن بانگی از نو به سر عالم

نجـم فلک آرائی شمس قـمـر افروزی

چشم دو جهان سویت تا باز برافروزی

ای کوه غمت بر دوش وی خصم زده سنگت            ای سنگ، دلش پُر خون از چهره گلرنگت

سوگند به رخسار خونین و دل تنگـت            با آن که شده گیتی دانشگـه فرهنگـت

کـفـار جـهـان با هم دارند سر جنگـت            آن بسته کـمر بهـر خامـوشی آهنگـت

جنگند ز هر جانب تازند به هر عنوان

یک سلسله با عترت یک طایفه با قرآن

بر سیـنه اسلامت صد درد نهـانی بین            پیوسته به تن زخمش از کفر جهانی بین

آن باغ که پروردی باز آی و خزانی بین            هم درد نهان بنگر هم ظلم عـیانی بین

گرگان جهان خواری در سلک شبانی بین            فریاد درون بر چرخ ازعالی و دانی بین

بر امت مظلومت ای دین زدمت زنده

تا خصم شود حاکم صد تفرقه افکـنده

ای دست اَحُد ما را با هم ید واحد کن            بر ضد ستمکاران بـازوی مجـاهد کن

پیروز در این عرصه بر دشمن فاسد کن            در بین ملل ما را خادم کن و قـائد کن

سرتاسر گیتی را خرم چو مساجد کن            وین مردم عالم را عابد کن و زاهد کن

اجـرای کـمـال دین در هـمت ما بـاشد

احـیـای همه عـالـم در وحدت ما باشد

تا چند ستـمکاری از دشـمـن دون آیـد            ظلم و ستم و بیداد از خصم زبون آید

وز دیدۀ این امت با اشک چو خون آید            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

از سـیـنـه اهـل درد فـریـاد درون آیـد            ای کاش دگر مهدی از پرده برون آید

پیوسته چو مظلومان میثم به دعا کوشد

تا رخت فرج را حق بر قامت او پوشد

امـروز نـوشـتـنـد کـبـوتر شـدنم را            پـروازکـنـان راهى دلـبـر شـدنم را

چشمان من از شوق، مهیاى شراب است            مدیـون تـوأم لذت سـاغـر شـدنم را

آنـقـدر نـرفـتـم ز در خـانه گـرفـتـم            تـا روز ابـد سـائل این در شـدنم را

گفتند برو نوکر صاحب کرمى باش            دادم به شمـا نـامـۀ قـنـبـر شدنـم را

یک عمر به دور سر تو گرد طوافم            امضا بزن از اهل جهان سر شدنم را

بایـد که بگـوش هـمه حـالا برسـانم            فـوراً خـبـر مست پیـمـبـر شـدنم را

خوب است بدانـید به دربـار رسیدم

تـا پـشت در احـمـد مخـتـار رسیـدم

روزی که تو از راه رسیدى دل ما ریخت            خیر قدمت وِلوله در أرض و سما ریخت

کـفار هم از بودن تو بهـره گرفـتـند            باران کرامات تو آقا همه جا ریخت

مکه ز نفس هاى تو توحـید سرا شد            ازبس که به هرجا گذرت عطر خدا ریخت

دیـدنـد به ایـوان مـدائن تـرک افـتاد            از هیبت سبحانى تو بت کده ها ریخت

پـیـچـیـد در عــالـم خـبـر آمـدن تـو            تا صبح در خانۀ تو خیل گدا ریخت

گر اهل مناجات شدیم علتش این بود            الطاف تو در کاسۀ ما شوق دعا ریخت

با امر شما ساعت خورشید عوض شد

حتى جهت حرکت خورشید عوض شد

تا هست خـدا نام تو برجاست یقـیناً            بر دامن تو دست گـداهـاست یقـیـناً

در کشور ما اسم تو در صدر اسامى است            چون نام محـمد شـرف ماست یقـیناً

یک عمر پناه غم تو چادر زهراست            پـس دخـتـر تو اُم ابـیـهـاست یـقـیـناً

فهمیده‌ام از بوسۀ هر روزه به دستش            آرامش تو حضرت زهـراست یقیناً

وقتى همه جا ورد زبان تو على بود            یعنى که وصى، حضرت مولاست یقیناً

هربار که در جنگ به کار تو گره خورد            شمشیـر عـلى حـل معـمـاست یقـیـناً

با تیغ کج آورده به حیرت همگان را

خم کرده قد و قامت شمشاد قدان را

ما تا به ابـد دست به دامـان شماییم            خـاریم ولى جـزو گـلستان شـمایـیم

خشکیم، کویریم ولـى شکر گـذاریم            صد شکر که لب تشنۀ باران شماییم

از رى به امیدى در این خانه رسیدیم            راهى بـده آقا هـمه مهـمـان شمـاییم

اى کاش که ما را به غلامى بپذیرد            تا فخـر کـنیم اینکه غـلامان شماییم

ما شیعه شدیم از کرم حضرت صادق            مـؤمن به تعـالـیم و مسلمان شماییم

ارث از تو گرفتیم که بی‌تاب حسینیم            دل سوختـۀ دیـدۀ گـریـان شـمـایـیـم

از یُمن روایات شما روضه نشینیم

در بَندِ حـسیـنـیم و گـرفـتار ترینـیم

افـتـاده ز نو شـور دگر در سر هستی            جان رقص کنان آمده در پیکـر هستی

انـوار خـدا سـر زده از منـظـر هستی            بخشیده به جان فیض دگر داور هستی

خوشتر ز جـنان گـشته جهان بـشریّت

کـز عــالـم جـان آمـده جـان بـشـریّـت

خـیـزیـد ز وصف رخ دلـدار بگـویـید            با مـشـعـل قـرآن ره تـوحـیـد بـپـویـید

ز آیـیـنـۀ دل تـیـرگـی شـرک بشـویـید            ای گـمـشدگان گـمـشدۀ خویش بجویید

کان ماه مبـارک به مبارک سحـر آمد

از شوق رخش خنده ز خورشید بر آمد

دانی ز چه شیطان همه در جوش و خروش است            دانی ز چه آتشکدۀ فارس خموش است

یعنی که یم رحمت توحید به جوش است            خاموش که آوای خداوند به گوش است

این مشعل انوار سماوات و زمین است

خاموشی آتـشکـدۀ فارس از این است

بر خیز که شد نخل غم دل شجر طور            تا چند جـفـا و ستم و دشـمـنی و زور

تا چند به پا سلطۀ ظلمت عوض نـور            تا چند شود خوابگـه دخـتـر کان گـور

تا چند به زنـدان هـوس ها شرف زن

تا چـند دل و جـان به فـدای هـوس تن

تا چند ستـم پیـشه زنـد کـوس عـدالت            تا چـنـد فـرو مـایـه زنـد لاف جـلالت

تا چند بدان بی پدران فخـر و اصالت            بر خیز که سر زد به جهان نور رسالت

این پیک نجات است که از راه برآمد

پـیــغـام بـر آریـد که پـیـغــامـبـر آمـد

در خـلـوت شب آمنه زیـبا پسری زاد            تـنـهـا نه پـسر بر بـشریّت پـدری زاد

در فــتـنـۀ بـیـداد گـران دادگــری زاد            چشم همه روشن که چه قرص قمری زاد

دست ازلی پرتوی از نور بر افروخت

رخشنده چراغی به نجات بشر افروخت

خورشید وجود آمد و دنیای عدم سوخت            برقی زد و اوراق جنایات و ستم سوخت

در پرتو انوار خـدائـیش صنم سوخت            ظلم و ستم و سرکشی و کبر و منم سوخت

در مـکّـه عیان گـشت جـمـال احـدیّت

بخـشـیـد بـه هـر نـسل فـروغ ابـدیّـت

ای بحر شرف موج بزن گوهرت آمد            ای بـتـکـده نابود که ویـرانـگـرت آمد

ای جامعه خوشنود که پـیغـمـبرت آمد            ای گـمشده بر خـیز ز ره رهبرت آمد

ای آمنـه بگـشـای به تکـبـیر زبـان را

ای حمزه بزن بر سر بوجهل کمان را

این است که دعوت ز هلاکت به بقا کرد            این است که از خلق ستم دید و دعا کرد

این است که از خلق خطا دید و عطا کرد            این است که پیوسته جفا دید و وفا کرد

این است که جاریست به لب بانگ نجاتش

از غـار حـرا تا شب پـایـان حـیـاتـش

این است که حق بینی و روشنگری آموخت            این است که دانایی و دانشوری آموخت

این است که هر گمشده را رهبری آموخت            این است که افتادگی و سروری آموخت

این است که آموخت به ما بت شکنی را

این است که بگرفت زما، ما و منی را

این است همان بحر که وحیش گهر آمد            این است چراغی که به دل جلوه گر آمد

این است یتـیمی که به عـالـم پـدر آمد            این است همان نخل که علمش ثمر آمد

این است همان نور که روشنگر کُل بود

این است همان طفل که استاد رُسل بود

تا مکتب آن هادی کـل راهـبـر ماست            تا سایۀ آن شمسِ دو گیتی به سر ماست

تا پـرتـو این نـور چـراغ سحر ماست            ما امّت او، او به دو عـالم پـدر ماست

از شـایـعـه و فـتـنـۀ دشمن نـهـراسـیـم

غـیر از ره اسلام رهـی را نـشـنـاسیم

جبرئیلی که از او جـلوۀ رب می‌ریزد            به زمین آمده و نُـقـل طـرب می‌ریزد

دارد از نخل خبرهاش رُطب می‌ریزد            خنده از لعل لب «بنت وهب» می‌ریزد

آمنـه! پـرچـم تـوحـیـد بر افـراشتـه‌ای

آفرین! دست مریزاد! که گل کاشته‌ای

پیش گهوارۀ خورشید، قـمرها جمعـند            ملک و حور و پری، جن و بشرها جمعند

بعـد تو شـایـد و امّا و اگـرها جـمـعـند            جـلـوی بـتـکـده‌ها بـاز تـبـرها جمعـند

ماه و خورشید و فلک مژده به عالم دادند

لات و عزّی و هبل، سجده کنان افتادند

«یوسف مکّه» شدی بس که جمالت زیباست            چه قدَر ای پسر آمنه! خـالت زیباست

رحمت واسعه‌ای، خلق و خصالت زیباست            چه کسی گفته که زشت است بلالت؟! زیباست

ای که در دلبری از ما ید طولا داری

«آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری»

هدف خلقتی و «خواجۀ لولاک» شدی            «انّما» خواندی و از رجس و بدی پاک شدی

یکی یک دانۀ حق، محور افلاک شدی            در جنان صاحب یک باغ پر از تاک شدی

ما که از بـادۀ پـیغـمبری‌ات مدهـوشیم

فـقط از جـام تـولای تو مِی می‌نـوشیم

تا تو هستی به دل هیچ کسی غم نرسد            از کرمـخـانـۀ تو هیچ زمـان کم نرسد

به مـقـام تو که درک بـنـی آدم نـرسـد            پر جـبـریـل به گـرد قـدمت هـم نـرسد

شب معراج، تو از عرش فراتر رفتی

به ملاقات عـلی ـ ساقی کـوثـرـ رفتی

آمدی امر نمایی که امـیـر است عـلی            ولی الله وَ مـولای غـدیـر است عـلـی

اوج فـتنه بشود باز بصیـر است عـلی            صاحب تیغ دو دم، شیر دلیر است علی

چـه بـلایـی بـه سـر اهـل هـنـر آورده

ذوالفقارش که دمار از همه در آورده

«اوّل ما خلـق الله» فـقـط نـور تو بود            حامل وحی خدا خادم و مأمور تو بود

یکی از معجزه‌ها سبحۀ انگور تو بود            دوستی عـلی و فـاطمه منشور تو بود

ما گـرفـتار تو و دخـتـر و داماد توأیم

تا قـیـامت هـمگـی نـوکـر اولاد تـوأیم

پشت تو فاطمه و حضرت حیدر ماندند            اهل نجران، همه در کار شما در ماندند

نسل تو سبز و حسودان تو ابتر ماندند            نـوه هایت همگی سیّد و سرور مـاندند

ای پیـمبر چه نیازی به پسرها داری؟

صاحب کوثری و حضرت زهرا داری

ای عبای نبوَی! پنج تنت را عشق است            ای اولوالعزم! علی، بت شکنت، را عشق است

یاس خوشبو و حسین و حسنت را عشق است            می‌نویسم که اویس قرنت را عشق است

بُرده هوش از سر ما عطر اویس قرنی

حرف من حرف اویس است: تو در قلب منی

زنـدگـی تو که انـواع بـلاها را داشت            با وجودی که ابوجهل سر دعوا داشت

خم به ابروت نیامد، لب تو نجوا داشت            صبرت ایّوب نبی را به تعجّب وا داشت

بُت پرستی که برای تو رجز می‌خواند

به خدا در حدِ تو نیست خودش می‌داند

ای که در شدّت غم «چهرۀ بازی» داری            چون مسیحا چه دم روح نوازی داری

تا که چون شیر خدا شیر حجازی داری            به فلانی و فـلانی چه نیـازی داری؟!

کوری چشم حسودان زمین خورده و پست

افتخار توهمین بس که کلامت وحی است

عـشق تو عـاشق بی تاب عمل می‌آرد            قـمـر روی تو مـهـتـاب عـمـل می‌آرد

خـم ابروی تو مـحـراب عـمـل می‌آرد            خـاک پـای تو زر نـاب عـمـل می‌آرد

همۀ عـشق من این است مسلمان توأم

عجـمی زاده و هـمشهری سلمان توأم

آن را که به جز قرب خدا هـیچ ندارد            هــنـگـام بـلا غـیـر دعـا هـیـچ نـدارد

پروانه پرش سوخت و من یـاد گرفتم            عـاشـق شـدنـم غـیـر بـلا هـیـچ ندارد

از لـکــنـتـم ایـراد نـگـیـریـد؛ بِــلالــم            دل مایـۀ قرب است، صدا هـیچ ندارد

باید به مقامات نظر داشت؛ نه اسباب            موسی همه کاره‌ست، عصا هیچ ندارد

از جانب گیسوی نگار است که خوشبوست            از نـاحـیـۀ خـویـش صبـا هـیـچ ندارد

اموال کریمان همه‌اش مال فقیر است            اصلاً چه کسی گـفـته گـدا هـیچ ندارد

هرکس که تو را دارد و در سینه ندارد            مهر عـلـی و فـاطمه را... هیچ ندارد

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

بـگـذار که از فـاطـمه بهـتر بـنـویـسم            او را عوض فـاطـمـه مـادر بـنـویـسم

بـگـذار کـه اول صـلـواتـی بـفـرسـتـم            تا نـام تو را خـوب مـعـطـّر بـنـویـسم

تـو پـا بِـگـُذاری و مـنـم سـر بـِگـُذارم            تـو پـا بـنـویـسی و منـم سـر بـنـویـسم

در فکـر بـقـیـعـم من اگـر مـیـل ندارم            بر گـنـبـد خضرات کـبـوتـر بـنـویـسم

بگذار در این مرحله که جمله فـقـیرند            جـبـریل تو را فـطـرس دیگـر بنویسم

تو گاه عـلـی هـستـی و گـه‌گـاه محـمّد            مـانـدم که عـلـی یا که پیمبـر بنویسم!

یکبار تو را خواندم و دوبار عـلی را            از ذات تـو بـایـد دو بـرابـر بـنـویـسم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

سرها همه خاک کف پایت؛ سر ما هم            پـرها هـمه دنـبـال هـوایت؛ پـر ما هم

در قرب تو جـبریل، پرِ سوخـته دارد            زیـر قـدمت ریـخـتـه خـاکـستـر ما هم

عیسی که نفس داشت و موسی که عصا داشت            خـوب است ببـیـند که پـیـغـمـبر ما هم

بر خاتم ما حک شده: «یا حضرت خاتم»            پس معجـزه هم میکند انگـشتـر ما هم

گر آخر این زنده ‌به‌گوری قدم توست            پس زنـده ‌به‌گـور قـدمت دخـتر ما هم

به فـاطـمه گـفـتی «بأبی أنت و امّی»            صـد بـار فـدایش پـدر و مـادر ما هـم

از لطف تو نام عـلـی و فـاطـمه حـالا            در مـأذنـه‌ها پـر شده، در منـبر ما هم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

راضی شده بـودیـم به امـلای مـحـمّـد            امـا نـرسـیــدیـم بـه مـعــنــای مـحـمّـد

هرآنچه که دارند رسولان، همه دارند            از مـعـجـزۀ خـاک قــدم‌هـای مـحــمّـد

مولاست همان رحمت امروز پـیـمـبر            زهراست همان رحمت فـردای محـمّد

تـفـسـیـر کـمـالات جـلالـیِ عـلـی بود            «لا حـول و لا قُــوّةَ الا» ی مـحــمّــد

این وحدت محض است و دوئیت به میان نیست            خـوابـید اگر «شیر خـدا» جای محمّد

اسلام محمّد به جز اسلام عـلی نیست            مـنـهـای عـلـی یعـنی منـهـای مـحـمّـد

در آیـنـۀ فـاطـمـه دیده‌ست خـودش را            بـنـشـسـتـه محـمّـد به تـمـاشـای محمّد

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

با جـعـفـر صادق به روایـات رسیـدیم            بـا لـطـف روایـات به آیـات رسـیـدیـم

عـبـد تو شدیم و سر سجّاده که رفـتیم            دیـدیـم به مجـمـوع عـبـادات رسیـدیـم

با واسطـه ما پـیش خـداونـد نـشـسـتیم            از راه تـوسّـل بـه مـنـاجـات رسیـدیـم

در اصل تو «اللّه» مجـسّم‌شده هـستی            به ذات خـداونـد از این ذات رسیـدیـم

از ردّ قــدم‌هـای تـو تـا خـانــۀ زهــرا            یک‌دفعه، دو دفعه، نه به کَرّات رسیدیم

از گـریـۀ تـو در وسـط شـعـلـۀ خـانـه            بـه سـوخـتـن مـادر سـادات رسـیـدیـم

ما خـاک‌نشینان حـرم، عـرش‌نـشیـنـیم            از ارض بقـیعـت به سمـاوات رسیدیم

آمد به جهان هم گل رخـسار پـیـمـبر

هم جعفر صادق ششمین حجت داور

امشب زمین کند به سماوات سروری            امشب نـسیـم مکّـه کـند روح پـروری

امشب به دور مکّه مه و مهر و اختران            از زهره تا زحل همه گـشتند مشتری

امشب زخاک رفته بر افلاک موج نور            امشب به عرش، فرش زند کوس برتری

آمـد خـلـیـل بـت شـکـنِ دهـر بـا تـبـر            افـتـاده لـرزه بـر تـن بـت هـای آذری

بت های کعـبه نغمۀ تهـلیـلشان به لب            احجار مکّه کرده به تقـدیس گـوهری

نوشیـروان! ز کـنکـرۀ قصر خویشتن            بـشنـو سـرود مـعـدلت و دادگـسـتـری

دریای ساوه، رود سماوه شدند خشک            حیرت برند هر دو به اسـرار دیگری

تـاج شـرف نـهـاده خـدا بر سـر بـشـر            افتاده شور در ملک و حوری و پری

مسدود شد به روی شیاطین، ره سپهر            از کاهـنان گرفـته شده عـلـم ساحـری

آتشکده خموش و بتان سرنگون به خاک            افـتاده نـطـق پـادشهـان از سخـنـوری

مرد و زن و فقیر و غنی کوچک و بزرگ            خـوانـنـد عـاشـقـانـه ســرود بـرابـری

بـایـد دهـند یـکـسـره قـوم و قـبـیـله‌هـا            بر دست یکدیگـر هـمه دست برادری

محـشر نگـشتـه، واقـعـۀ محـشـر آمده            ملک وجـود پر شده ز آیات محـشری

رازی است بس شگفت زآیات سرمدی            سرّی است بس عجیب زگفتار داوری

بـاور کـنـید نـور عـدالت دمـیـده است            بـاور کـنـید طـی شده دور ستـمگـری

بـاور کـنـید مـژدۀ مـیـلاد احـمـد است

بـاور کـنـید عـیـد بـزرگ محـمّد است

اعیادِ خلق دیگر و این عید، دیگر است            بـاور کـنـید عـیـد خـداونـد اکـبر است

آئـیــنـۀ جـمـال نــبــی را نـگـه کـنـیـد            آئـیـنـۀ جـمـال خـداونـد مـنـظـر اسـت

بی جـبـرئـیـل بانگ خـداونـد بـشنـوید            زیرا خدا به وصف نبی مدح گستر است

زیـبـاتـریـن کـلام الـهـی درود اوسـت            کز هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است

از کاخ های سرخ یمن تا قـصور شام            بـا نـور آن جـمـال مـنـوّر مـنوّر است

ای آمنه، عـزیز تو نامش محـمّـد است            نامش محمّد است و محمّد پیمبر است

ای آمـنـه محـمّـد تـو فـخـر انـبـیـاست            دستش ببوس کز همه پیغمبران سر است

از خالـق و مـلائـکـه و کـلّ کـائـنـات            بر ماه عارضش صلوات مکرّر است

این آفتاب کشور دل، نور او علی است            این جانِ جان و جان گرامیش حیدر است

این بحرِ رحمتی است ز عالم وسیع تر            دُرّ گرانبهای چنین بحر، کـوثـر است

این است آنکه یک نفس روح بخش او            با طاعـت تـمـام خـلایـق بـرابـر است

پـای غـلام درگـه او بر فـراز عـرش            دست وصیّ او به سر اهل محشر است

این اولیّـن تـجـلّی حق خـتـم انـبـیاست            هر چند در مقـام نـبـوّت مـؤخّـر است

از صبح دهر، جـلوۀ او جـلـوۀ نخست            تا روز حشر گفتۀ او حرف آخر است

بـاور کـنـید در شب مـیـلاد مصطـفی            بت ها شعـارشـان همه الله اکـبر است

باور کنید چون نفـس حـضرت مسیـح            امشب نسیم مکّه همه روح پرور است

پـیــشـانـی مـلائـکــه بـر خــاک آمـده

بـاور کـنــیـد خــواجــۀ افــلاک آمــده

آئـیـنـۀ جـمـال الــهـی جـمــال اوسـت            بـام سـپـهـر پـلّـۀ تخـت جـلال اوسـت

مـاه جـمـال سـرو قـدان خـاک آستـان            همچون هلال، قامت گردون هلال اوست

مهر سپـهـر در گـُل لـبخـند گـشته گـم            زیـبائی بـهـشت زعکـس بـلال اوست

دست پیمبران به سوی خانه اش دراز            لب های خضر تشنۀ جام وصال اوست

چون حُسن بی مثال خـداوند، بی مثال            بُـرهـانـم آفـتـاب رخ بـی مـثال اوست

خون جاری از دهان، گل لبخند بر دو لب            خُـلـق عـظـیـم تا ابـدیّـت مـدال اوست

گـفـتار صاحـبان خِـرد دونِ شـأن وی            اوهـام انـبـیا هـمه محـو کـمـال اوست

دسـت خــدا نـمــوده لـوای ورا بــلـنـد            ملک وجود، مملکت بی زوال اوست

لبخـنـد دوستی به روی دشمـنـان زدن            حرف نخست سورۀ حسن خصال اوست

اهل بـهـشت تـشنـه لب جـام کـوثـرنـد            کوثر ببین که تشنۀ جام وصال اوست

ایمان لطیفه‌ای است زگفت و شنود وی            قرآن صحیفه‌ای که پر از خطّ و خال اوست

هر شمع را شراره‌ای از شعـلۀ فـراق            هر جمع را قیامتی از شور و حال اوست

ذکر ملک هـمـیشه درود و سـلام وی            چشم خـدا هماره به مـاه جـمال اوست

بـاور کـنـید این هـمـه زیـبـائی وجـود            تصویری از تصوّر نقش خیال اوست

بــاور کـنـیـد عــزّت دنـیــا و آخــرت            در سـایـۀ محـمّد و قـرآن و آل اوست

باور کنید روز و شب و ماه و سال ما            مشمول فیض روز و شب و ماه و سال اوست

تا عـبـد ذات پـاک خـداونـد سـرمـدیـم

در سـایــۀ مـحــمّــد و آل مـحــمّـدیــم

ملک وجـود تحـت لـوای محـمّد است            بحـرِ بقـا نـمـی زعـطـای محـمّد است

توحـیـد زنـده از نـفـس روح بخش او            قرآن کـتاب مـدح و ثـنـای محمّد است

هر آیـه ای که وجه خـدا را نشان دهد            آئــیــنـۀ تــمـام نــمـای مـحـمّـد اسـت

گوشی که بشنود سخن وحی را کجاست؟           عـالم پر از صدای رسای محمّد است

قرب خـدا، دعای ملائک، صفـای دل            در خواندن حدیث کـسای محمّد است

جان لاله بر کف آید و دل با چراغ نور            در محفلی که حال و هوای محمّد است

مـفـتاح رمـز وحـدت اسلام و مسلمین            در دست های عقده گشای محمّد است

"اِنَّ الرَّجل لَیَهجُر" جز کفر محض نیست            این جـنگ با کـلام خـدای محمّد است

شاگـرد ابـتـدایـی او کیست، جـبـرئیل            مرهون درس روح فزای محمّد است

نـور ولایـتـش هـمه جا مـوج می زند            ظرف وجـود، جـام ولای محمّد است

عـالـم اگر که حـاتـم طایی شوند، بـاز            بر هر که بنگـرنـد گـدای محـمّد است

تنها مزار و تربت پاکـش مدینه نیست            ملک وجود صحن و سرای محمّد است

حصن خدا، بهشت خدا، رحمت خداست            هـر جـا که سایـه ز لـوای محمّد است

عـالـم بـود بـه ظـلّ لـوای عـلـی ولـی            حـتّی عـلـی به ظلّ لـوای محـمّد است

باور کـنـید جـز مـدد جـبـرئـیل نیـست            میثم" اگر مدیحـه سرای محـمّـد است

گـر دست دل به دامـن احـمـد نمی‌زدم

ایـنـگـونـه دم ز مـدح محـمّـد نمی‌زدم

خـبـرت هست که آن طاق معـلا اُفتاد            ناگـهان کـُنـگـرۀ سنگـیِ کـسریٰ اُفتاد

خبرت هست ستـون های یهـودا اُفـتاد            خبرت هست هُبَل خورد شد عُزیٰ اُفتاد

خبر این است زمین پُر شده از آب حیات

آری بر احـمد و بر آل محـمد صلـوات

یک نـفـر آمـده تا بـارِ جـهـان بردارد            پـرده از مـنـظـرۀ بـاغ جـنان بـردارد

تا که از گـردۀ مـا یوق گـران بردارد            از کران تا به کران بانگ اذان بردارد

آخـر از سـمتِ خـدا آنکـه نـیـامد آمـد

چـهـارده تـن هـمـه بـا نـام محـمـد آمد

شب شکست و به زمین بارشِ مهتاب آمد            عشق برقی زد و بر هر دل بی تاب آمد

جبروت و ملکوتیست که در قاب آمد            فالِ حـافـظ زدم و این غـزل نـاب آمد

"گل عُزاری زِ گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایۀ آن سرو روان ما را بس"

حق بده دیدن این معجزه حیرت دارد            فقط این ابر به باریـدنش عـادت دارد

نفـسش گرم خـدایـا چه حـرارت دارد            سایه‌اش نیست و در سایه قیامت دارد

انـبـیـا را بنـویـسیـد پـیـمـبـر این است

قبلۀ روز و شبِ حضرت حیدر این است

کیستی ای نفست پـاک تر از پاکی ها            غـرقِ تـسبـیـح بـزرگی تو افـلاکی ها

اشـهـد انَّ که حـیـران تو بی بـاکی ها            نوری و نور پراکنده بر این خاکی ها

ای نفس های علی ای همه هست زهرا

عالمی دست تو بوسید و تو دست زهرا

تو درخـشیـدی و انـوار حیات آوردی            سیزده رشته غنات از عرفات آوردی

سیزده چـشمۀ جـوشان نجـات آوردی            سیـزده مرتـبه بانـگ صلوات آوردی

آخرین ساغرت از این همه خُـم می‌آید

بـا دعـایـت عَـلــَم چـهــاردهـم مـی‌آیـد

شـشمیـن آیـنه ات آمد و پـروانه شـدیم            سر زلفیم که با مرحـمتـش شانه شدیم

مرد این راه نبـودیم که مـردانـه شدیم            شیعـۀ جعـفـری خـادم این خـانه شدیم

آسمان را کـلـماتش سخـنـش پر کرده

و خـداوند بر این جلوه تـفـاخـر کرده

گرچه از عطر تو این دشت شقایق دارد            چقـدر دور و برت شهـر منافـق دارد

چه غریبی که فقط چند تن عاشق دارد            دلِ زهـرایی تو صحـبت صادق دارد

تو بـشیـری و به شـور ازلـی مـی‌آیی

سر هر صبـح به دیـدارِ عـلـی می‌آیی

بـاز پـیچـیـده در این شهـر پـیامت آقا            پشت یک خانه تو هستی و قـیامت آقا

عادت صبح تو شد عرض سلامت آقا            و سـلام است فـقـط تـکـه کـلامت آقـا

از تو داریم سلامی پُر عطر و برکات

باز بر احمد و بر آل محـمـد صلـوات